عشق و عادت...

مگذار که عشق، به عادت دوست داشتن تبدیل شود!

مگذار که حتی آب دادن گلهای باغچه، به آب دادن گل های باغچه بدل شود.

عشق، عادت به دوست داشتن و سخت دوست داشتن دیگری نیست،

پیوسته نو کردن، خواستنی است که خود پیوسته خواهان نو شدن است و دگرگون شدن.

تازگی، ذات عشق است و طراوت، بافت عشق.

چگونه می شود تازگی و طراوت را از عشق گرفت و عشق همچنان عشق بماند!؟

عشق، تن به فراموشی نمی سپارد، مگر یک بار برای همیشه.

جام بلور تنها یک بار می شکند، می توان شکسته اش را، تکه هایش را نگه داشت،

اما شکسته های جام و آن تکه های تیز برنده، دیگر جام نیست، احتیاط باید کرد!

همه چیز کهنه می شود و اگر کمی کوتاهی کنیم،عشق نیز.

بهانه ها، جای حس عاشقانه را خوب می گیرند...

بازگشت

شاید نبوده قدرت آنم که در سکوت، احساس قلب کوچک خود را نهان کنم

بگذار تا ترانه من رازگو شود، بگذار آنچه را که نهفته عیان کنم

این درد را چگونه توانم نهان کنم، آندم که قلبم از تو به سختی رمیده است

این شعرها که روح تو را رنج داده است، فریاد یک دل محنت کشیده است

گفتم قفس، ولی چه بگویم که پیش از این، آگاهی از دوروئی مردم مرا نبود

دردا که این جهان فریبای نقش باز، با جلوه و جلال خود آخر مرا ربود

اکنون منم که خسته زدام فریب و مکر، بار دگر به کنج قفس رو نموده ام

بکشای در که در همه دوران عمر خویش، جز پشت میله های قفس خوش نبوده ام

پای مرا دوباره به زنجیرها ببندید، تا فتنه و فریب زجایم نیفکند

تا دست آهنین هوسهای رنگ رنگ، بندی دگر دوباره به پایم نیفکند

 

دوست داشتن فقط یک جمله کوتاه است، اما هر حرفش دنیایی مفهوم دارد...

وقتی که همه تصاویر دیگر در مقابل دیدگانت رنگ می بازد و فقط یک تصویر باقی

می ماند که خیالت را پریشان می کند.

وقتی که تلاشت برای اینکه فکرش را از سر به در کنی به جایی نمی رسد و

خواب شبهایت نا آرام می شود.

زمانی که برای دیدنش بی قراری و از دیگران گریزان، می توانی این جمله را به زبان بیاوری.